Stage, συμβάσεις και Δ.Π.Υ.

Το ζήτημα των σχέσεων εργασίας στο δημόσιο ήρθε πολύ έντονα στο προσκήνιο τον τελευταίο καιρό με αφορμή το θέμα των συμβάσεων μαθητείας. Το ζήτημα όμως των stagiers εντάσσεται στη γενικότερη επίθεση που σχεδιάζουν συντονισμένα οι κυβερνήσεις της ΕΕ (οδηγία Μπολκενστάιν) και εργοδότες επιδιώκοντας το χτύπημα της σταθερής και μόνιμης εργασίας, των σταθερών ωραρίων, των αξιοπρεπών αμοιβών, των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Θέλουν ευέλικτους, πειθαρχημένους και πάνω απ' όλα φθηνούς εργαζόμενους που να παράγουν περισσότερα και να κοστίζουν λιγότερα.
Αποτέλεσμα αυτών είναι η δραματική αύξηση των κάθε είδους συμβάσεων (ορισμένου χρόνου, έργου, μαθητείας, μερικής απασχόλησης, εποχικής απασχόλησης κλπ), που καλύπτουν τα κενά σε υπηρεσίες και οργανισμούς, χωρίς ταυτόχρονα να τους αναγνωρίζονται κατά περίπτωση στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (ασφάλιση,, ωράρια, άδειες, επιδόματα, αποζημιώσεις, συμμετοχή σε απεργίες κλπ). Οι εργαζόμενοι αυτοί βιώνουν καθημερινά την εργασιακή ανασφάλεια παγιδευμένοι σε ένα εμπόριο ελπίδας που παίζεται εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις όμως συνεχίζουν την ομηρία και αποκλείουν τη συντριπτική τους πλειοψηφία από τη σταθερή και μόνιμη δουλειά με τον κατακερματισμό (διαφοροποίηση ανάλογα με το φορέα απασχόλησης, την πηγή της χρηματοδότησης, το είδος της σύμβασης, κ.α.) και την εφαρμογή διαφόρων περιορισμών (περιορισμοί με βάση τον ελάχιστο συνολικό χρόνο εργασίας, περιορισμοί μέσω του χρονικού κενού μεταξύ δύο συμβάσεων, κλπ). Ταυτόχρονα τα παραπάνω αποτελούν και ένα επιπλέον μέσο πίεσης στην προσπάθεια για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και των μόνιμων εργαζομένων, είτε αυτές αφορούν τις αμοιβές είτε τους όρους εργασίας.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα έχει αρχίσει να γίνεται ευρεία εφαρμογή και στο δημόσιο η αμοιβή εργαζομένων μηχανικών με ΔΠΥ, κάτι που ισχύει εδώ και χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Οι συνάδελφοι εργαζόμενοι με ΔΠΥ αντιμετωπίζουν πολλά ζητήματα, όπως διαφορετική αμοιβή για ίδια δουλειά, αμοιβή χαμηλότερη από τη σύμβαση των δημοσίων υπαλλήλων, μη αναγνώριση υπερωριακής απασχόλησης και εκτός έδρας αποζημίωσης κ.α., ενώ παράλληλα καλύπτουν βασικές ανάγκες και κενά των φορέων που εργάζονται.
Όμως επειδή ο καθένας έχει δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή εργασία που θα του εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές βιωτικό επίπεδο θα πρέπει να παλέψουμε για:
*Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
*Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις
*Πρόσληψη μόνιμων μηχανικών μέσω ΑΣΕΠ που θα καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες του κάθε φορέα
*Δημιουργία και λειτουργία ταμείου ανεργίας για τους άνεργους, στρατευμένους, μεταπτυχιακούς συναδέλφους
*Ισότιμη και ισοδύναμη μισθολογική αντιμετώπιση στα πλαίσια των συμβάσεων εργασίας.